یادداشت‌های سیاره‌ی ناآرام

انقدر پر شدی از خودت که همه رو فراموش کردی. هیچ‌کس رو نمی‌بینی. هیچ‌کس به فکرت نمیاد. من همراه فراموش شده‌ی تو نمی‌شم که من رو رها کنی الکساندر و یاد گاه‌گاهی ازم نگه داری برای خالی خلوت سال‌ها.